مشبک در میان هنرهای سنتی از جایگاه خاصی برخوردار است.
مشبک کاری که یکی از شاخه های منبت است در تزیین قاب‌ها و سایر وسایل تجملی کاربرد دارد و معمولا بر روی چوب‌های گوناگون،عاج،استخوان انجام می‌شود.
در مشبک سازی از وسایلی چون کاغذ،چسب چوب،مته،اره،اره مویی،کمانه مشبک ،سمباده،چکش،گاز انبر،چوب(تخته سه لایی)آلمینیوم،مس و چرم استفاده می‌شود.

ابتدا طرح یا خط مورد نظر را بروی تخته ،فلزیا چرم که زمینه اصلی کار است می‌چسبانند و پس از برسی و علامت‌گذاری روی طرح نقاطی است که باید بریده شود و مشخص و سپس با مته سوراخ می‌شود.
پس از آن استفاده از اره مویی نقش‌های اضافی بریده می‌شود.
مشبک‌ همان‌گونه که از نام آن برمی‌آید، هنر شبکه شبکه کردن ماده برای آفرینش نقوش بر روی آن است.
خلق آثار هنری به کمک ایجاد حفره بر اجسامی همچون چوب، فلز، کاشی و ... از دیرباز در هنر و صنعت این مرز و بوم مشاهده شده است.
اما کهن‌ترین آثار مشبک به جا مانده در تاریخ ایران زمین، آثار مشبک‌ فلز است. شاید یکی از دلایل آن ماندگاری و دوام آثار فلز در مقابل تهدیدهای طبیعی باشد.
هنر مشبک‌کاری، اغلب برای تزئین و زیبا‌سازی و... درها و پنجره‌های مساجد، کاخ ها، اماکن معتبر،‌مقبره‌های بقاء متبرکه، وسایل زینتی تجملی،‌قاب‌ها و تابلوهای نفیس‌خوشنویسی، انواع پاروانها، لوسترها و غیره به کارگرفته می‌شود.
طرح و نقشه مشبک،‌اغلب از طرح های اسلیمی،ختایی،خطوط ونقوش گرفته می‌شود.
در مشبک درها و پنجره‌ها از انواع گره چینی‌های متداول در معماری، درودگری و غیره استفاده می‌شود.
در گذشته غالبا فضای بین گره‌ها را با انواع شیشه‌های رنگی پر می کردند که زیبایی کار را دلنوازتر می‌کرد، این نوع گره‌ها را در مشبک کاری "قامه" می‌نامند.